Soms verschil je met elkaar van mening. Dan helpen argumenten om het duidelijker te krijgen, elkaar te overtuigen en uiteindelijk tot een besluit te komen. Niet alleen in de gemeenteraad. Argumenten moeten kloppen, deugen en raken. Ze moeten gewicht in de schaal leggen, zodat de afweging kan worden gemaakt. Een voorbeeld om dit te illustreren.
De agenda was kort. Het ging om één voorstel. De partijen kwamen een voor een aan het woord en wisselden argumenten uit. Eerst de inhoudelijke. Het voorstel voorzag in een duidelijk gevoelde behoefte. De indiener betoogde dat het een oplossing was voor een aanzienlijk mobiliteitsprobleem. Met het oplossen daarvan kwam er meer ruimte voor ondernemerschap en ontwikkeling. Wie wil dat niet? Er waren aan de voorkant kaders meegegeven, namelijk veiligheid, comfort en duurzaamheid. Het voorstel scoorde op die punten uitstekend.
Niet genoeg ruimte
Maar, er was niet genoeg ruimte, benadrukte de partij die het meest kritisch was op het voorstel. Daar scoorde het voorstel jammer genoeg inderdaad niet goed op. De indiener gaf toe, daar moet een oplossing voor komen. Het punt staat nu op de agenda om te komen tot een principe-uitspraak. Oplossingen voor knelpunten komen later in het proces bij de uitwerking en praktische inpassing aan de orde.
Hoe dan ook, alternatieve oplossingen voor het mobiliteitsprobleem waren kwalitatief beduidend minder. Ook al voorzagen die in belangrijke mate in de behoefte, het verschil met de huidige situatie was gering. Er kwamen toelichtende vragen en tegenwerpingen, waarop de indiener benadrukte dat de alternatieven bovendien niet in de kaders pasten. Hij illustreerde dat met, naar zijn mening, overtuigende voorbeelden.
Wie ging dat betalen?
Vervolgens kwamen de financiële argumenten op tafel. De oplossing was niet goedkoop. Maar na de eenmalige investeringskosten waren de structurele kosten bescheiden. Deze waren op te brengen. Bovendien kwamen deze kosten in plaats van de huidige hogere kosten. Met andere woorden, het voorstel was op termijn niet alleen budgetneutraal, maar leverde zelfs een besparing op. Dat was overigens ook een van de randvoorwaarden om te komen tot dit voorstel, namelijk de financiële haalbaarheid en de structurele effecten.
Er was discussie tussen de partijen over de verdeling van de kosten op de korte termijn en de voordelen op de langere termijn en vooral de dekking van de initiële investering. Met andere woorden, wie ging dat betalen? De indiener was van mening dat het voorstel in een breder perspectief moest worden bezien. Kwaliteit is belangrijk en mag best wat kosten. Hij zou kiezen voor de beste oplossing.
Elektrische scooter
‘Dus, samenvattend, zoon,’ zeg ik aan de keukentafel, ‘het voorstel is om een elektrische scooter te kopen. Dan hoef je niet met het ov of de fiets naar het werk. Dat is beter, sneller, fijner. Wij, de ouders, kopen die scooter. Wat jouw bijdrage is, is mij nog niet duidelijk. En waar je dat ding moet parkeren en opladen vraag ik mij ook af. Ik weet het niet hoor.’
‘Heb ik je niet overtuigd dan,’ zegt hij, ‘ik heb argumenten, zowel inhoudelijke als financiële, gepresenteerd. Er zijn nauwelijks tegenargumenten.’ ‘Zeker! Dat heb je goed en overzichtelijk gedaan. Veel argumenten zijn voor, een enkele – zoals de kosten voor de scooter – tegen. Die argumenten moeten worden gewogen, het gaat niet alleen om het aantal. Ik stel voor dat het voorstel van tafel gaat, totdat het financiële plaatje en met name de dekking beter zijn uitgewerkt. Volgende week verder, oké?’
