The day after na het afscheid van de gemeenteraad. Twee raadsleden waar ik een paar uur geleden afscheid van had genomen stonden in de raadzaal een beetje te mijmeren. De een grapte dat de psycholoog had gezegd dat het goed was om de eerste tijd nog terug te keren naar de plek des onheils. De ander vulde aan dat contact met lotgenoten heel heilzaam was. Ik zei dat de griffie van de cold turkey was: pasjes geblokkeerd, mailadres opgeheven, geen toegang tot intranet, hup, het zwarte gat in. Wij lachten wat. De werkelijke reden dat ze er waren was om het schilderij op te halen dat ze bij hun afscheid kregen. Dat kon gisteren niet mee op de fiets. Ze liepen weg. Met zijn tweeën. Mij overviel opnieuw een gevoel van melancholie. Partir, c’est mourir un peu. Ik ga ze missen.
Mijn eigen afscheid als raadslid kan ik mij vagelijk herinneren. Inderdaad, ook ik kreeg een schilderij, het hangt er nog steeds. Er klonken veel vriendelijke woorden van de burgemeester en de nestor van de raad. Er was een etentje na afloop. De weken die volgden stonden in het teken van het grote opruimen. De stapels papier moesten plaatsmaken voor het wiegje van de baby die op komst was.
Ik bewaarde maar weinig uit die tijd. Een enkel verslag, de initiatiefvoorstellen die ik had ingediend, wat artikelen, foto’s. En mijn maidenspeech natuurlijk. Die ging over de Floriade, beter gezegd over het biedboek, want veel verder zijn wij niet gekomen. Aan de tekst te oordelen had ik mij er bijzonder druk over gemaakt. Er moesten strenge voorwaarden komen rondom het verkeer en de duurzame tuinbouw moest centraal staan. Tijdens de raadsvergadering stond ik helemaal te trillen, weet ik nog, van de zenuwen. Uit pure opwinding en onervarenheid diende ik, zonder zelfs maar het antwoord van het college af te wachten, meteen in de eerste termijn een motie in. Geen idee waarom die hele Floriade mij zo in het verkeerde keelgat was geschoten. Ik stemde voor. Had ik trouwens gezegd dat wij in het college zaten?
Melancholie maakt nu plaats voor verwachting, na afscheid komt het nieuwe begin. Ik verheug mij nu al op de maidenspeeches van de vers geïnstalleerde nieuwe raadsleden. Waar gaan zij zich druk om maken? Waar gaan ze voor? Ik laat mij graag verrassen!
