Rieten parasols ruisen en ritselen door het aangename zeebriesje. Geroezemoes van kletsende jongeren, zo nu en dan onderbroken door giechelgelach. Kinderen poedelen in het water. Plons, spetter, kleine gilletjes omdat het water ijskoud voelt in deze hitte. Een kiosk waaruit bescheiden muziek klinkt. Het leven is mooi op dit Kretenzisch kiezelstrand.
Een krullebollerig meisje in feloranje bikini met franje huppelt van het strand naar de kiosk op weg naar het beloofde ijsje. Dat mag ze in haar eentje gaan kopen. Moeders trotse blik volgt haar vanaf haar schaduw. Helemaal opgewonden met het muntje stevig in haar vuistje, struikelt het meisje over de kiezels en schaaft haar knietjes. Tranen van pijn en teleurstelling.
Moeder komt aangesneld. De man van de kiosk met de indrukwekkende snor ontfermt zich over het slachtoffertje. ‘Dit is het beste medicijn,’ buldert hij. ‘Raki! Het prikt een beetje, maar geneest alle wonden, niet alleen van de knietjes,’ zegt hij, en hij kijkt de moeder veelbetekenend aan. ‘Wij maken raki hier in het dorp, de nectar van de goden!’
Bij het meisje, de moeder en de man van de kiosk komt nog een man staan. ‘Raki?,’ vraagt hij met pretoogjes. ‘Waar ik vandaan kom gebruiken wij altijd olijfolie. De beste die er is, extra vierge,’ zegt hij met een knipoog. ‘Goed voor wonden, oorpijn en als je een kater hebt.’
De mannen beginnen te lachen. ‘Nee, raki is het beste medicijn. Wij gebruiken het hier allemaal voor kiespijn, ontstoken keelamandelen, verkoudheid.’
‘Welnee, olijfolie,’ zegt de ander. ‘In mijn dorp gebruiken wij het bij spierpijn, maagzweren, eczeem, geloof mij.’
Het meisje krijgt haar ijsje en is haar geschaafde, door raki ontsmette knietjes alweer vergeten. Ze huppelt aan de hand van moeder terug naar de parasol.
De mannen slaan elkaar op de schouders en hebben een boel pret. ‘Makker,’ zegt de besnorde man, ‘een glaasje raki kan ik je aanbieden, olijfolie niet.’ Haha, lacht de ander. ‘Dat kan ik niet weigeren vriend. Giamas!’
Ik was net, vol van zon en energie, terug van mijn vakantie. Met een paar collega’s liep ik naar de vergaderzaal. De bedoeling was helder, wat wij wilden bereiken duidelijk.
Maar over de aanpak werden wij het niet eens. Iemand greep alsmaar terug op de doelen. Zoals hij altijd deed: bij onenigheid terug naar de basis. Maar daar waren wij het al met elkaar over eens. Een ander wilde meters maken, de vlucht naar voren, zoals hij altijd zei. Hij kreeg de rest niet mee.
Iedereen ging voor zijn eigen beproefde methode, de beste. Een ingewikkeld overleg, wij kwamen geen steek verder, weg energie.
Ik ging wat achterover leunen, las mijn mail en stuurde wat tweets. Zucht. Op mijn Kretenzisch strand was alles zo heerlijk simpel.
