Mijn collega bewaakt deadlines. De meest ondankbaar taak die er is. Andere collega’s zijn zogenaamd bezig met grootste en meeslepende zaken, met de wereld mooier/beter maken. Zij wacht op de vaste dag, op het vaste tijdstip om de gestolde ambtelijke wijsheid en bestuurlijke ambitie in procedure te brengen voor bestuurlijke besluitvorming. Er zijn afspraken over deadlines. Zij voert deze uit. Zij is een kei in haar werk. Zij is niet even populair bij iedereen binnen de organisatie.
Ze zijn er hoor, collega’s die zich keurig houden aan de afspraken en op tijd zijn met hun adviezen. Kwestie van professionaliteit, houding, planning? Anderen zijn daar minder goed in. Zijn ze een jaar of langer met een project of beleid bezig, komen ze één uur te kort om hun advies in te leveren. Ik zie ze denken: wat maakt die deadline uit als het gaat om belangrijke dingen voor onze gemeente? Er was overleg met de burgemeester/wethouder/directeur en daar moesten ze op wachten. Er was extra informatie nodig van de provincie/ministerie/externen en dat duurde langer. Het was weekend/vakantie/reces en ze konden deze of gene niet bereiken. Hoe dan ook, ze hadden keihard gewerkt. Dus.
Het is net als vroeger. Weet je nog? Toen je een werkstuk moest inleveren. Je begon te laat, maar de vorige keer lukte het toch ook, net. Je ging je best doen, je kon het wel. Maar jouw kunnen had kennelijk grenzen. En je had ook nog tegenslag. Een boek of bron niet kunnen vinden. Moest op het laatste moment toch ergens naartoe (feest, film, bruiloft of begrafenis). De printer deed het niet. Je was jouw tekst kwijt, omdat je deze niet had opgeslagen, geen idee hoe dat kon. Zulke dingen. Je was dus gewoon te laat.
Mijn collega houdt de mooiste, origineelste en stomste smoezen voor het niet halen van een deadline bij. Dat wordt nog eens een boek, ik voorspel een bestseller. Maar hoe onuitputtelijk de creativiteit van mensen ook is, de laatste tijd gebeurt het steeds vaker dat er zelfs geen tijd meer is voor een goede smoes. Het blijft bij de mededeling: “Ik ben te laat. Ik kan er niets aan doen. Los het maar op.” Komt dat door werkdruk, onverschilligheid, machteloosheid? Geen idee. Maar het idee dat zo’n deadline er voor de lol is en dat iemand die deze bewaakt een hinderlijke malloot, getuigt van minachting. Alsof een adviseur belangrijker is dan een ondersteuner. Er zijn omstandigheden die je niet kunt beïnvloeden. Mijn collega is de kwaadste niet. Ze denkt met je mee en zoekt naar oplossingen. Maar niet als de deadline al is verstreken.
