De invoering van de Omgevingswet is uitgesteld, er is meer tijd nodig om er klaar voor te zijn. In mei wordt bekend wat de nieuwe datum wordt. Is dat reden voor gemeenten om achterover te leunen en de tijd te nemen? Of moeten ze gewoon doorgaan met de voorbereidingen, alsof er niets is veranderd? Het hangt ervan af waar je aan het eind van de voorbereidingen wil staan.
Hou de planning aan, ga gewoon door, dan heb je misschien nog wat marge aan het eind.
De eerste keer dat het gebeurde riep ze: “Yeah!” en deed ze een dansje midden in de kamer. Het was echt één minuut voor de deadline dat ze op zenden drukte. Het leek vier weken geleden nog een makkie, ze had de tijd om de opdracht voor school te maken, alle tijd, maar op het laatst was ze plots daar: de deadline. Ze had behoorlijk lopen stressen, kon bepaalde informatie niet meer vinden, de computer begaf het en een deel van de tekst verdween in het donkere scherm. Je zult net zien. Maar met kunst- en vliegwerk had ze het toch gered. Trots dat ze was! Daar kon ik, als moeder, niets tegen inbrengen, al mijn goede raad en aansporingen misten een fundament. Ze wist dat je dus ondanks alle tegenslagen een deadline kunt halen. Zo kan het dus ook, zag ik haar denken.
Ik probeerde het nog wel met de klassieke drieslag: stress, risico’s en kwaliteit. Zeg, lieverd, vind je het niet vervelend om zo te moeten stressen? Op het moment zelf vond ze het inderdaad vervelend en vermoeiend, ze werd er goed narrig van, maar het gaf ook een kick om door te gaan. Het was, achteraf gezien, een lekker gevoel. En, yeah, het was gelukt! Zelfs als je een goede planning hebt, ging ik verder, hoeft er maar iets tegen te zitten en je bent te laat. Je hebt namelijk geen marge voor fouten, tegenslagen en pure pech. Het helpt als je dat aan de voorkant incalculeert. Dat gebeurt mij niet, hoor, hoorde ik haar zeggen, ik vind wel een oplossing. Vaak heb je dan ook geen tijd meer om alles rustig te laten bezinken, misschien een dagje, om er dan nog een keer fris naar te kijken. Iets meer rust maakt de opdracht beter, je krijgt een hoger cijfer, meer eer voor je werk, je kunt meer laten zien wat je kunt. Zo zat het kennelijk niet. Ik had het verhaal in mijn hoofd, het was een kwestie van “even” op papier zetten, zei ze. Voor de tijd die ik erin heb gestoken, was haar eindoordeel, was dit een prima resultaat. Ze noemt zichzelf efficiënt. En ik moest mij er trouwens niet mee bemoeien, want ze wist heus wat ze deed.
Toen bekend werd dat de invoeringsdatum van de Omgevingswet werd uitgesteld en ik de eerste reacties van gemeenten hoorde, moest ik aan dit huiselijk voorval denken. Best een paar gemeenten haalden opgelucht adem, er was een nieuwe deadline, meer tijd, ze hoefden niet meer zo te stressen. Ze zouden even op adem komen en een nieuwe planning maken. Wat is er mis, denk ik dan, met de bestaande planning? Stel de datum van 1 januari 2021 was gebleven, werd deze gehaald? Het zou met het nodige kunst- en vliegwerk, was de reactie, lukken. Hou de planning aan, zou ik zeggen, ga gewoon door, dan heb je misschien nog wat marge aan het eind. Tijd om te “oefenen”, om de puntjes op de i te zetten, om nog wat in te regelen. Waarom zou je uitgaan van een nieuwe deadline, als het met de vorige ook lukt? Maar eens een deadlinewerker altijd een deadlinewerker, zo is het wel. Het levert meer stress op, je loopt meer risico’s en de kwaliteit is niet optimaal. Maar eerlijk is eerlijk, je kunt een deadline ook op het nippertje halen. En ik moet mij er ook niet mee bemoeien. Maar misschien moet de raad dat in de gemeente wel doen, dacht ik zo.
