Deja vu. 1 januari 2000. Zegt de ‘millenniumbug’ u nog iets? Computers zouden om middernacht naar 00 springen, niet naar 2000, maar naar 1900. Computersystemen die voorraden bijhouden, zouden denken dat alle producten oud waren en alles verwijderen. Betaalautomaten, kassa’s en digitale kluizen, een chaos zou het worden. De gevolgen voor gemeenten met hun burgerzaken zou niet te overzien zijn, alle honderdplussers zouden een uitnodiging krijgen van het consultatiebureau. Hoe het precies zat met verkeerslichten, vliegvelden en treinen, weet ik niet meer, maar hoe dan ook het einde der tijden was aanstaande. Hoe heette die serie uit die tijd ook alweer met Mulder en Scully? The X-files, ja. Zo onheilspellend was die verrekte bug.
Er werden wereldwijd duizenden of nog veel meer computerprogramma’s gecontroleerd en aangepast. Hordes externen werden ingevlogen om de problemen te lokaliseren en op te lossen. Ik kan mij nog herinneren dat gemeenten een stempel op hun website zetten: ‘millenniumproof’. Maar was dat genoeg? Op oudejaarsdag bij het knallen van de champagne had ik een onbestemd gevoel: hoe ziet de wereld er morgen uit?
Deja vu. Op 1 januari 2015 hetzelfde onbestemde gevoel: zijn wij als gemeente echt ‘zorgproof’ nu de zorg van ons is? Ondanks alle politieke, financiële en technische onzekerheden van de decentralisaties, de datum stond vast. Het voelde soms als lopen naar de rand van een ravijn. Je ziet niet wat eronder ligt. Een diepe, bodemloze leegte of een klein afstapje naar een weelderige weide. Zouden er op de eerste dag in alle vroegte, als in een scene uit de Les Misérables, rijen slecht ter been, dementerende, blinde zorgbehoevenden voor de deur van het raadhuis staan om hulp te vragen. En zouden wij ze kunnen helpen met ons kakelvers gemeentelijk beleid, verordeningen en sociale teams?
Tijdens de nieuwjaarsreceptie kwam ik de collega tegen die de decentralisaties ‘doet’. Ik wenste haar al het beste en veel sterkte met de uitvoering van de nieuwe taken. Monter zei ze: “Wij hebben er keihard voor gewerkt, zijn er klaar voor. Ik ben blij dat het zover is. Nu kunnen wij het waar maken!” Weg was mijn onbestemd gevoel. Het komt helemaal goed. Misschien niet alles, maar het meeste wel. En voor de rest stropen wij de mouwen op en vinden een oplossing.
