Het was niet de eerste keer dat wij er waren. Deze keer was het vanwege een gekneusde neus. Zij was er met haar knie keihard tegenaan geknald. Met een ijszak op haar gezicht zat zij naast mij te wachten. De vorige keer was mijn dochter door haar enkel gegaan. Een andere keer was het een snee op haar bovenlip en daarvoor een diepe wond in haar arm. En dus zaten wij weer bij de Eerste Hulp.
De jonge, kordate verpleegkundige kwam naar ons toe. Wij waren aan de beurt. Zo, zo, sprak ze joviaal, wat is hier aan de hand? Ik liet de toelichting over aan mijn dochter. Zij gaf antwoord. De verpleegkundige wierp een blik op de computer en zag de eerdere wapenfeiten. Zo, zo, herhaalde ze, een echte stuntel, haha.
Wat? Een stuntel? Hoe kwam ze erbij? De acrobatische toer om met de knie op de neus te komen was het resultaat van een enorme klim- en klauterpartij op een kinderfeestje, geen ander kind was zo hoog gekomen. De gewonde enkel kwam door een heldhaftige aanval tijdens een potje voetballen, want die bal moest er hoe dan ook in. De snee op haar bovenlip, omdat ze van een klimrek viel, nadat ze elf keer achter elkaar rond was gegaan. En de wond in haar arm, toen ze als Superman door de kamer vloog en niet meer kon remmen voor de deur. Blauwe plekken, bulten en schaafwonden buiten beschouwing latend, gezien haar gedrevenheid en energie, valt het allemaal nog best mee. Een stuntel? Waarom concluderen dat het allemaal komt door onhandigheid en onvermogen, terwijl het juist het resultaat is van durf en kracht. Als je niets doet, rustig in een hoekje zit, dan gebeurt er niets. Heel veilig. Maar als je erop afgaat, je nek uitsteekt, risico’s neemt, verder wil komen, ja, dan gaat het wel eens mis. Dan val je. En staat weer op.
Mijn dochter keek mij aan met zo’n blik van: “Laat nou…” De verpleegkundige constateerde dat er niets gebroken was. Koelen, een paracetamolletje en beterschap hoor. Ik realiseerde mij dat het niet de verpleegkundige was die mij dwars zat. Ik bleef mokken, zij wilde naar huis. Kom, wij gaan, zei ze en liep de koude nacht in. Ik volgde haar, zo trots!
