Ruim een jaar geleden al begon in mijn gemeente het “inwerkprogramma” van de nieuwe raad. Nog voor de verkiezingen waren er informatieavonden voor aspirant-raadsleden. Aan de orde kwamen wat basale zaken rond bestuur, besluitvorming en integriteit. Maar het allerbelangrijkste was dat het vooral leuk is om raadslid te zijn. Dat het gaat om wat je wilt bereiken voor de gemeente, om betrokkenheid. Dat het gaat om dromen en idealen, niet om formats en reglementen. Dat het gaat om focus en vasthoudendheid. Niet honderd doelen tegelijkertijd, maar twee, misschien drie per jaar.
Aspirant-raadsleden schreven in een brief wat ze over een jaar bereikt wilden hebben. De brief deden ze in een enveloppe met hun eigen naam en adres erop. De afspraak was dat ik ze die brief na een jaar opstuur. Het is bijna zover.
Ik heb geen idee wat er in die brieven staat. Het gaat mij ook niets aan. Die enveloppen blijven gesloten. De doelen die zij zich hadden gesteld zijn alleen voor de raadsleden zelf relevant. Misschien waren die concreet of abstract, realistisch of utopisch, groots of alledaags. Maakt niet uit. Waar het om gaat is of ze wel/niet/deels zijn gerealiseerd. Weten de raadsleden eigenlijk nog wat ze van plan waren voor de verkiezingen? Zijn misschien andere doelen in plaats gekomen van die eerste? Een brief van jezelf om na een jaar de balans op te maken. Ben je op koers?
Is het niet een idee om dat met z’n allen jaarlijks te doen? Een brief aan jezelf. Een eenvoudige manier om terug te redeneren vanuit de toekomst. Wat moet ik nu doen om daar uit te komen? Een reminder ook. En dan, na een jaar, volgt de evaluatie vanzelf. Doe dat eens! Je zult er nog van opkijken!
