De omslag was groen met een gouden decoratierandje. De bladen van dik karton waren gescheiden door ragfijne beschermbladen. Ze ritselden bij het omslaan. Ze waren geel en vlekkerig. Op de bladen waren driehoekjes geplakt om de foto’s op hun plek te houden. Van een paar hoekjes was alleen de schaduw over. De lijm was uitgedroogd en de hoekjes waren eraf gevallen. In ouderwets, krullerig handschrift stonden teksten bij de foto’s. Er stond: “De gelukkigste dag van mijn leven!” De foto ontbrak. Die was er misschien uitgevallen of was uit het album gehaald. Van de gelukkigste dag was alleen een lege plek over.
De kinderen weten niet eens wat een album was. Ze kennen het woord als muziekverzameling. Maar als boek, echt van papier, met foto’s, dat niet. Hun foto’s staan op hun mobiel en op Snapchat. Hoe lang bewaar je die? Dat kun je instellen, zegt een van de kinderen. Dus toen zij voorstelde om naar oude foto’s in oude albums te kijken reageerden ze beduusd. “Uitgeprinte foto’s? Waarom zou je dat willen?” Dat er nog op zolder dozen met dia’s lagen, die met een speciaal apparaat werden getoond, vertelde ze maar niet. Haar ouders organiseerden vroeger avonden voor vrienden om de dia’s van de vakantie te bekijken.
Het groene fotoalbum met oude foto’s had ze gekregen, geen idee wanneer dat was. Het had eerst tijden in de boekenkast van haar ouderlijk huis gestaan. Naast een donkergroene, een bruine en een blauwe, ook met gouden decoratierand. Ze had er als kind in gebladerd. Op een onbewaakt moment had ze met een potlood brilletjes getekend op foto’s van baby’s en jasjes op de foto’s van kindjes. Toen haar moeder haar boos aankeek en streng zei dat ze dus nu de rest van haar leven met een brilletje op verder moest, had ze vrolijk gelachen. Ja, leuk, een brilletje. Ook had ze sommige woorden versierd. Geen idee wat er stond, maar sommige woorden zagen er saai uit. Een mooie krul misstond niet, vond ze. Of een lijntje of een ballon. Er waren ook foto’s uitgehaald. Later. Om te bewijzen op wie haar kinderen nu echt leken. Kijk, sprekend! Of ter nagedachtenis aan mensen op die foto’s die er niet meer waren. Hun aantal nam de laatste jaren schrikbarend toe.
Op een ander blad stond de tekst: “Wat is ze mooi!” Ook die foto ontbrak. De kinderen moesten erg lachen om de ouderwetse kleding. Heel vintage, was hun oordeel. Het interieur op de foto’s met veel bruin, oranje en groen was, vonden ze, retro. En die kapsels, die bakkebaarden, hilarisch, liepen mensen toen echt zo rond? Toen vroeg een van de kinderen: “Hey, ben jij dat?” “Nee, joh”, zei de ander, “dat is oma.” Ze haalden de foto uit het album en tuurden er even naar. “Jullie lijken best op elkaar”, vonden ze. “Maar, wacht eens even, dat ben ik!” Een van de kinderen proestte en oordeelde: “Nee, genius, dat ben jij niet, dat is mam!” Zo raakten foto’s en generaties door elkaar, moeders werden dochters en dochters moeders.
Op een andere lege plek stond de tekst: “Bleef ze maar altijd zo klein!”
