Daar sta je dan. De dag waarvan je hoopte dat deze zou komen, is daar. De burgemeester leest voor en jij zegt braaf: “Dat verklaar en beloof ik!” Of “Zo waarlijk …” Een plechtig moment. Bloemen. Felicitaties. Tot nog geen week geleden was je nog volop aan het flyeren en twitteren. Nu is de campagne voorbij, heb je een pasje van het gemeentehuis, jouw foto staat op de website. Je bent ‘m!
En terwijl je het in interviews en debatten eindeloos hebt herhaald, wat je wilt, jouw ambities en visie op jouw dorp/stad, nu moet je er handen en voeten aan geven, het echt doen! Vooral jouw ambitie om meer naar de mensen te luisteren, de mensen meer te betrekken, om hun mening mee te wegen in jouw oordeel. En? Hoe ga je dat doen?
Ondanks goede voornemens en dualisme, is het druk, altijd te weinig tijd. Er wordt aan je getrokken als raadslid, je kunt geen nee verkopen. De mensen zijn ontevreden, soms ongelukkig en zelfs verongelijkt. Keuzes maken valt niet mee. En je moet op een gegeven moment over tot de orde van de dag. Je gaat als raadslid ervaren dat de afstand tussen jouw intenties en de uitkomst altijd groter is dan je zou wensen. Jouw goede bedoelingen komen lang niet altijd over op ‘de mensen’.
Als raadslid in de jaren negentig had ik een mobiele telefoon, een rode swing met uitschuifantenne. Het was een hele investering, weet ik nog, maar die had ik er graag voor over. Ik wilde benaderbaar en bereikbaar zijn. Mijn motto in de campagne was: Luisteren, luisteren, luisteren! En zo stond mijn 06-nummer in de gemeentegids. Maar in die tijd hadden mensen nog niet zoveel met mobiele telefonie. Ze kozen het vertrouwde lokale nummer. Mijn investering in mijn mobiele bak had een averechts effect: ik was bereikbaar, maar werd zelden gebeld.
Conclusie: bereikbaar zijn is toch het minste, een toegankelijke uitstraling ook, maar zelfs dan ben je er nog niet. Wat te doen? Dat ga je zelf ontdekken. Ingrediënten van de oplossing zijn: tijd, aandacht en oprechte betrokkenheid. Veel succes!
