Er zijn van die verhalen, die blijven ook jaren later aan je kleven. Ze gaan of je het wil of niet, behoren tot je historie en je imago. Je kunt er waarschijnlijk niets aan doen. Zeker niet als je woont in het glazen huis van het openbaar bestuur. Laatst verklaarde een wethouder in het oosten des lands alsnog af te zien van wachtgeld. Zij had daar bij haar aftreden veel negatieve publiciteit over gehad. Werkgevers vonden vervolgens al googelend al die artikelen en kozen voor andere kandidaten in sollicitatieprocedures. Om het publicitaire tij te keren, zag ze er dus in tweede instantie vanaf. Zou het helpen?
Toen ik dit las moest ik denken aan het verhaal van de ezel en het krijsende meisje. Als kind ging ik met Pasen of Maria Hemelvaart naar het dorp van mijn Griekse opa ergens in de bergen van West-Macedonië. Een dorp met weinig bijzonders, behalve zijn naam Aidonia (betekent Nachtegalen) en zijn, in mijn kinderogen, grote plein voor ons huis, een omgebouwde stal die een Duits bombardement had overleefd. Van de stad naar Aidonia was het toen een dag reizen. Minstens even zover leek het dagelijks leven daar te staan van wat wij gewend waren, inclusief de uitpandige wc en de waterput, in het ijskoude water waarvan, volgens de legende, een schat lag. Mijn opa had mij een tochtje op de ezel beloofd. Het mottig ezeltje zal in mijn fantasie een trots ros hebben geleken, waar ik als Artemis op zou draven. Het ezeltje had echter andere taken. Ik schijn het hele dorp bij elkaar gekrijst te hebben. Hij had het beloofd, dus de ezel moest komen. Nu. Ik kan mij van dit alles oprecht helemaal niets herinneren, maar bij verjaardagen en bruiloften popt het verhaal op.
Het verhaal van de ezel is haast een sprookje. Mijn kinderen zijn er dol op en ik word er een tikkeltje melancholisch van, omdat de ooggetuigen van toen er niet meer zijn. Zo’n verhaal kleeft aan je en dat is maar goed ook. Maar kun je in de serieuze grote-mensen-wereld, imagoadviezen ten spijt, verlost worden van je digitale historie? Google c.s. is meedogenloos en toont, naast de meest recente publiciteit, ook de eerdere. Vervelend ook dat mensen negatieve berichten eerder onthouden, dan positieve. Dus meer dan het nog een keer vriendelijk uitleggen als iemand erom vraagt, zit er eigenlijk niet in.
