Je bent gevraagd om je kandidaat te stellen. Eerst twijfelde je nog, maar je hebt de knoop doorgehakt. Je doet het! Je hebt er zin in! Je vult de vragenlijst in van de kandidatencommissie. Wie ben je, wat heb je gedaan, wat zijn jouw opvattingen. De vraag “is er iets gebeurd in het verleden waardoor je in opspraak kunt raken?” vul je achteloos in met “NEE!”
Je staat op het punt om de vragenlijst op te sturen maar twijfelt. In opspraak? Je gaat voor de zekerheid het rijtje af. Contacten met politie of justitie? Wel eens fout geparkeerd, te snel gereden, maar dat heeft iedereen wel eens. Iets financieels dan? Altijd keurig belasting betaald, geen belangen of aandelen. Tijdens je studententijd heb je in een café gewerkt, zwart, dat wel, maar wie doet dat niet? En de werkster, ook zwart. Wie heeft nou een werkster in dienst?
Rare connecties of relaties? Tsja, wat jouw broer doet heb je nooit begrepen. Hij verkoopt tweedehands auto’s aan klanten uit de Balkan. Maar dat is jouw broer, daar heb jij niets mee te maken. Andere contacten? Even door de Linkedin contacten scrollen. Hé, wie is dat nou? Je gaat in het vervolg kritischer worden met het accepteren van uitnodigingen.
Genante foto’s op Facebook of Twitter, check, nee. Google, check. Zou iemand van vroeger nog foto’s hebben van die erg gezellige vakanties in Spanje? En dat vriendinnetje, dat bij je wegliep omdat je vreemd ging, zou die nog foto’s hebben bewaard?
Zou iemand jouw computer kunnen hacken? Je komt wel eens op van die sites, maar dat doet iedereen, toch? Zijn alle diploma’s, banen, functies, hobby’s oké? Is jouw auto milieuvriendelijk, geen tweede hypotheek of schulden, burenruzies …
Je vult “NEE” in. De kandidatencommissie moet het maar zeggen. Je stuurt de vragenlijst in.
