Die donderdagavond dat wij met velen het uitgeprinte blaadje met de witte letters op zwart omhoog hielden en allemaal “Charlie” waren was mooi. Veel burgemeesters hadden opgeroepen om te demonstreren of een stille tocht te lopen. Overal kwamen mensen bij elkaar. Wij waren samen solidair, strijdbaar, stonden op voor vrijheid en voor respect. Er waren emotionele, krachtige en oprechte toespraken. Ze gingen over grootste zaken.
Van dat Franse blad had ik eerlijk gezegd voor de aanslag nog nooit gehoord. En dat ze al veel langer werden bedreigd, daar had ik ook geen idee van. Maar dat hoeft ook niet om mee te leven. En dat er elders op de wereld nog groter leed is, maakt dit leed niet kleiner. Wat er is gebeurd is schokkend, niet te bevatten, barbaars. Tijdens het minuut stilte dacht ik aan die mensen, die ’s ochtends, net zoals ik, naar hun werk waren gegaan, misschien wel hebben geroepen: “Schat, tot vanavond, hé. Ik heb een deadline. Ben wat later thuis! Doei!” En het antwoord had kunnen zijn: “Is goed, hoor. Ik wacht wel met het eten op je. Kus!” Ze zaten aan hun bureaus, ik stel mij zo voor dat het een vrolijke bende was, met laptops, tekentablets, mobieltjes, kranten, tijdschriften, schetsen van nieuw werk. Muziek? Was er muziek op de redactie? Als ze hadden geweten wat er ging gebeuren, zouden ze hetzelfde hebben gedaan wat ze deden? Hoe dapper waren ze? Gedachten vangen in woorden, de woorden opschrijven en de schrijfsels verspreiden, hoe klein en onbeduidend de boodschap ook is, de impact kan groot zijn. Het besef hoe krachtig het woord is vind ik heftig en overrompelend. Of het een boek is, een cartoon of een tweet je legt een stukje van je ziel bloot. Je raakt daarmee een ander. En tegelijkertijd laat je de ander toe om in je ziel te kijken. Het minuut was zo voorbij.
Het zou misplaatst en hoogdravend zijn om een link te leggen tussen de redactie van RaadsledenNieuws en Charlie Hebdo. Stel je toch voor: #jesuisCharlie, het symbool van het vrije woord dat ondanks de dood nooit zal zwijgen. En aan de andere kant een gewone doorsnee redactie van een blad dat voor raadsleden een paar keer per jaar kennis verzamelt en deelt over het openbaar bestuur. Ach, hoe dapper moet je daar eigenlijk voor te zijn? Gelukkig hoeven wij onszelf deze vraag niet te stellen en schrijven wij vrij en veilig artikelen.
