Het zijn de kleine dingen. Die hele kleine mini-dingen. Het herfstzonnetje dat schijnt tussen de haast naakte takken van de bomen. Schaduw-licht-schaduw-licht. Hier en daar dwarrelt een laatste geel of rood blad rond en gaat liggen op de natte grond. Het geurt zurig en vochtig. Het zonnetje, timide, aanwezig. En net die ene straal vindt haar weg door de schaduwen. Een fragmentje dat rondzweeft en als een klein gek wybertje op je voorhoofd danst. Jij daar, ik heb je gezien, hoor, jouw glimlach! Timide, ongemerkt. Die kleine dingen die je vrolijk maken op zo’n dag. En soms verdrietig. Door een gemis of een schaduw. Een zonnestraaltje is het, meer niet. Maakt je vrolijk of verdrietig. Jij geeft er betekenis aan. Omdat je aan iets denkt, een bruggetje bouwt van vaag licht en schaduwen tussen het hier en iets anders daar. Je ademt er leven in. Het gaat leven. Het blijft iets kleins, maar iets kleins met betekenis. Het is de schepping van een waarachtig verhaal. En het allerbelangrijkste is dat er een bruggetje komt tussen dit verhaal en jouw verhaal. Dat je het hebt gezien, dat je het hebt gevoeld dat zonnestraaltje op je voorhoofd op een herfstdag. Dat jij het ook had kunnen zijn, dat jij het even was. Mijn verhaal brengt je bij jouw verhaal en jou bij mij.
#verhalen #storytelling
