Of de vergaderstukken er al zijn, vraagt het raadslid. Hij vindt ze niet op internet. Meneertje ongeduld, grap ik en kijk mijn collega vragend aan: “Wanneer?” Zij gebaart: “Uurtje”. Wij doen ons best, ik geef je een seintje als het zo ver is, oké? “Bedankt, prima hoor!” Binnen het uur drukt mijn collega op ‘Publiceer’ en staan de stukken op de website en de vergaderapp. Lang leve de digitalisering en de aardige Cerberus die de deadlines bewaakt, het is weer gelukt. Niemand weet nog dat de stukken ‘vroeger’ vier werkdagen later beschikbaar kwamen. Op twee weken vier werkdagen én een heel weekend winst, dat is geen geringe prestatie. Er is hard voor gewerkt en veel tijd in geïnvesteerd om dit te realiseren. Nu is het simpel.
Doet mij een beetje denken aan Stachanov. Wie? De mijnwerker Aleksej Stachanov in de vroege Sovjet-Unie. Hij presteerde tien keer beter dan zijn collega’s en werd als voorbeeld gesteld. Er kwamen medailles voor arbeiders die net als hij presteerden en de productienorm overtroffen. Er werden liederen gemaakt om zijn inzet te roemen. Stachanov werd het voorbeeld van de exceptioneel hardwerkende arbeider. Het eind van het verhaaltje was dat de productienorm voor iedereen werd verhoogd. Zijn buitengewone prestatie werd de standaard. Vervolgens werden ook de andere arbeiders gedwongen (of gestimuleerd, als die term u beter past) om meer te produceren en nog beter te presteren.
Dat het buitengewone gewoon wordt zie je overal in het dagelijks leven. Dat hotels met wifi vroeger het toppunt van luxe waren en hotels zonder tegenwoordig totale fail. Dat bedrijven met webcare vroeger het toppunt van dienstverlening waren en een aanfluiting tegenwoordig als ze dagen achterlopen met reageren. Postorderbedrijven die binnen een week leverden waren niet zolang geleden geweldig, nu is ‘voor tien uur ’s avonds bestellen, morgen in huis’ de norm. Een hele uitdaging voor de professional om dit waar te maken, om beter/sneller/efficiënter te presteren met alle middelen die hem ter beschikking staan. Ik ga er met mijn collega’s dagelijks voor!
Maar ik moet degene die, nadat de vergadering tot elf uur ’s avonds had geduurd, de volgende ochtend om half negen belde om te vragen of het verslag er al was, teleurstellen. Om een collega te citeren: het onmogelijke doen we meteen, wonderen duren iets langer en toveren doen wij op speciaal verzoek!
