“Gaan wij nog wat doen met jouw verjaardag?” vroeg haar dochter aan tafel. Zij keek op van haar bord. “Weet ik nog niet..” zei zij en had er meteen spijt van. Het klonk kortaf. Elk jaar was het hetzelfde ritueeltje, elke keer reageerde zij stom en had er meteen spijt van. Als zij in haar dochters schoenen had gestaan was zij allang gestopt met vragen. Zij keek naar haar bord en prikte in haar eten. “Sorry, lieverd…” zei zij, “dat floepte er zo uit. Was niet de bedoeling…” De andere dochter voegde eraan toe: “Ach, het is het moeders jaarlijks moeilijk momentje. Verder is zij wel lief, hoor! Hé, pap?” Hij knikte en keek weg. Dat wil je echt niet, in dit vrouwen-gesprek verwikkeld raken.
Zij probeerde de schade te herstellen en zei overdreven enthousiast: “Oké, waar hebben jullie zin in?” De zussen keken elkaar samenzweerderig aan. “Ja, wáár hebben wij zin in?” De ander sloot zich aan bij het toontje: “Waar hebben wij nú zin in?”
Zij keek ze aan. Wat waren haar meiden toch groot geworden. Prachtige vrouwen! Zelfverzekerd, levenslustig, met humor. De oudste leek het meest op haar. Als ze ergens samen waren vroegen mensen of ze zussen waren. Zij zat in haar eindexamenjaar. Het ging moeiteloos. Zij was heel gedisciplineerd en betrouwbaar. Wat moest gebeuren, gebeurde, geen gedoe. Zij speelde in het volleybalteam en had daar een paar vriendinnen waar zij ook mee ging stappen. Zij kende al hun namen. Met de meeste was zij zelf ook vrienden op facebook. Een jonge vrouw, helemaal in balans. Haar jongste leek meer op hem. Vrolijk, creatief, speels. Een kleine wervelwind die moeiteloos door het leven vloog. Dansen, zingen, theater, fotograferen, mode, elke week had zij wel een nieuwe spannende hobby. Alles wat die meid vastpakte werd goud. Moeilijkheden liet zij links liggen, waarom zou je energie verspillen? De leuke dingen in het leven, daar gaat het om. Zij had een uitgebreide kring echte en virtuele vrienden en vriendinnen, waar zij los en vast van alles mee ondernam. Zij kon haar niet meer bijhouden.
Die twee waren haar leven. “Nummers een en een”, grapte zij. Hij keek haar aan met zijn trouwe, lieve ogen. “En jij bent mijn nummertje twee! Eigen schuld, dat je mij deze prachtmeiden hebt gegeven!”
Wat gaat wij doen dus, herhaalde zij de vraag. Eten? Chique uiteraard. Naar de bios anders met een grote bak popcorn? Of naar een voorstelling, iets onbegrijpelijk cultureels? Of naar de dierentuin, wat zeg jij nou, ach, ik zeg ook maar wat. Of een dagje shoppen met zijn drietjes? En pap dan? Oh, ja, pap. En als wij nou een weekendje weggaan samen? Naar Londen? Of naar Parijs? Of gewoon naar New York? “Gewoon”? Wat vinden jullie van een dagje varen? Wat? Kiezen tussen New York of varen? Dûh! Zo kende zij haar dochters, een boel vrolijkheid en helemaal los. Zij leunde achterover en keek uit het raam.
Het was nog licht buiten op deze mooie herfstavond. Kijk mij nu, dacht zij, ik heb het gehaald. Ik word morgen 42. Zij had vorige week een andere dagcrème gekocht, ‘voor de rijpere huid’, zij moest erom lachen. Zij dacht aan haar moeder en een groot verdriet overviel haar. “Lieve mama….” Zij overleed op haar 42ste. Zij was erg ziek. Ruim twee jaar had zij haar moeder verzorgd. Het laatste dat zij zei was: “Ik ga echt niet dood op jouw verjaardag, hoor, schat”. Wat had zij gevochten, zij had zo haar best gedaan, maar kon zich niet aan haar woord houden.
