Dat daarmee je mailbox volloopt, is knap irritant. Het bijbehorend gedoe van inboeken, afhandeladvies en zo verder voor ingekomen stukken ook. Maar ach, het zijn administratieve ongemakken, waar wij, griffiers, onze hand niet voor omdraaien. Ik heb het over moties van andere raden.
Het gaat bij vlagen, maar ineens zitten er weer wekelijks twee of drie in je mail gericht aan alle gemeenteraden van Nederland. Het heeft iets aandoenlijks. Raadslid bedenkt iets, het is uiteraard heel urgent en noodzakelijk, schrijft het op, zoekt draagvlak bij collega’s in de fractie/coalitie/raad, eindeloos over en weer gemail, schaven aan de tekst en dan eindelijk de raadsvergadering, keurig logo’s boven de tekst en handtekeningen eronder, leest het voor met overslaande stem en, ja, ja, jaaaa: motie aangenomen! Dat moet heel Nederland weten: deze raad staat ergens voor!
De keerzijde van dit feest is dat het beslist niet altijd unanieme moties zijn, dat de lokale relevantie soms ver te zoeken is en dat het geregeld de landelijke partijbureaus zijn die kant-en-klare moties rondsturen waar lokale fracties mee aan de haal gaan. Wat heeft dat te maken met lokale politiek?
Mijn natuurlijke reflex is om regels te verzinnen. Dus: maak gebruik van de site van de VNG (www.vng.nl/vereniging-moties), alleen unaniem aangenomen moties, alleen als ze lokaal/regionaal van toepassing zijn, als het per se via de mail moet, dan in blinde kopie naar geadresseerden etc. Het zijn de praktische, niet inhoudelijke griffiedingen vanuit de gedachte: niet het wiel opnieuw uitvinden, deel kennis met elkaar.
Toch schiet ik in de weerstand. Die motie-spammers denken zeker dat mijn raadsleden het niet zelf kunnen! Nou, mijn raadsleden zijn uitstekend in staat om het zelf op te schrijven, geen blauwdrukken nodig. Ze kunnen het ook prima wereldkundig maken door de traditionele persberichten te combineren met eigentijdse communicatie in de vorm van blogs, twitter, facebook en zo meer. Onze bekende krokettenmotie is naar geen enkele gemeente gestuurd en toch wordt de tekst wekelijks opgevraagd. Zo! Dat moest er even uit!
