Op 11 mei vorig jaar schreef ik een verhaaltje. Over een afscheidsbrief. Al langere tijd was ik van plan om een boek te schrijven, een roman. Het onderwerp, een verhaallijn (min of meer) en de personages, ze zaten allemaal in mijn hoofd. En, eerlijk gezegd, ik was een paar keer begonnen. Schreef twintig of dertig pagina’s en ging toen redigeren, schaven, verbeteren. Ik schaafde het verhaal helemaal stuk. En zo werd perfectie de vijand van het goede. En kwam ik nergens.
Toen dacht ik, weet je, ik begin gewoon. Al is het niet perfect, al is het niet het meest briljante wat ik ooit op papier zal krijgen, het is wel het beste voor dát moment, die dag, die avond. Ik laat los en ga verder. En zo schreef ik bijna elke dag een stukje, zeshonderd woorden, zette het op mijn website, deelde het op twitter en facebook, het was niet meer van mij alleen en kon ik verder. Het duurde ruim een jaar, gisteren schreef ik het laatste stukje. In dat jaar stond mijn leven niet stil, laat ik maar zeggen. Vaak dacht ik, laat dat boek maar, er zijn nu even andere, belangrijkere zaken. Maar er was intussen een groep lezers ontstaan, die mij volgde, mijn stukjes las, mij aanmoedigde, maar, het allerbelangrijkste, met mij meeleefde. Mijn lezers, mijn eigen “support group”! Ze hebben gezorgd dat ik doorging. Wij hebben deze reis samen gemaakt! Ik ben oprecht dankbaar. Het was prachtig.
Ze zeggen weleens dat een verhaal zichzelf schrijft. Het is waar! Het was een zoektocht. Ik heb mijn verhaallijn op een gegeven moment losgelaten. (Het is wel een thema, hé, dat “loslaten”!) Ik had niet gedacht dat het verhaal zo zou eindigen. Ik was op zoek naar verklaringen en antwoorden. Maar soms gebeuren dingen in het leven. Een schuldige of verantwoordelijke is niet altijd te vinden. Niet op elke vraag is er een antwoord blijkbaar.
De komende weken ga ik het verhaal nog een keer lezen. Om te ervaren hoe het voelt als het een doorlopende lijn is. Ik hoop type-, schrijffouten en echt grote stommiteiten eruit te halen. Maar los daarvan, dit is het. Niet omdat het af is, maar omdat ik klaar ben. Het was, wauw, een fantastische ervaring!
Boek Niet omdat het af is maar omdat je klaar bent