Over je graf regeren, een populaire discussie tijdens raadsvergaderingen in het zicht van de verkiezingen in maart. Raden gaan daar selectief mee om. Want met het vaststellen van begrotingen en allerhande beleids- en meerjarenplannen ligt er al een behoorlijke hypotheek op de toekomst. Verankerd en geborgd beleid, heet dat in jargon. En maar goed ook, de gemeente moet, verkiezingen of niet, door. En hoe lang voor de verkiezingen ben je eigenlijk uitgeregeerd? Aan de andere kant is het niet ‘sjiek’ om het gras voor de voeten van de nog te kiezen raad weg te maaien. Laat de nieuwe lichting het maar uitmaken, misschien zijn de verhoudingen straks anders. Het beste is, vindt iedereen, om het graf te vermijden en hoe dan ook door te regeren.
Mijn voorganger kreeg de kans niet. Hij werd ziek en overleed snel daarna. Hij liet alles achter zoals het was. Hij was nogal een verzamelaar en ondanks alle opschooninspanningen van mijn collega’s, trof op zijn, nu mijn, kamer drie grote archiefkasten met talloze ordners en hangmappen aan. Ik kon er weinig mee, het waren zijn systeem, zijn logica, zijn accenten. Met respect voor zijn keuzes trok ik mijn eigen lijn en deed het op mijn manier. De collega’s van het archief vroeg ik om die spullen met kast en al weg te halen. De kasten gingen ‘naar de kelder’, ik vertrouw erop dat wat bewaard moest blijven, ergens is. Ik heb er nooit iets van nodig gehad.
De gedachte dat ik op een dag – hopelijk op een moment dat ik zelf kies en in goede gezondheid – iets achterlaat en verder ga, vervult mij daarom met onrust. Wat laat ik achter? Gaat iemand straks mijn intussen digitaal archief en mijn verzamelde kennis met een druk op de knop deleten? Beklijft er iets van wat ik met zoveel bezieling en energie heb opgebouwd? Over het graf regeren, besef ik maar al te goed in een filosofische bui, is het zoeken naar balans tussen loslaten en achterlaten. Een ander doet het anders. Als hij op de stoel zit, moet hij het weten, veel succes. Zonder te willen regeren over mijn graf hoop ik toch dat er wordt voortgebouwd op mijn ‘nalatenschap’, het is een mooie basis voor een toekomst zonder mij.
Duurzaamheid, bestuurlijk en ambtelijk, niet alles dichttimmeren voor nu en in alle eeuwigheid, maar wel een beetje consistent beleid, is het minste waar inwoners van een gemeente op mogen rekenen. Genomen besluiten respecteren, ruimte voor vernieuwing, nieuwe wegen inslaan vanuit een stabiele basis, dan komt het oude en het nieuwe samen. En kan iedereen verder.
