Ze druppelden een voor een binnen op deze vroege zaterdagse ochtend. Het begon al goed warm te worden in het vergaderzaaltje, waar in de stilte de beamer vrolijk zoemde. Door het raam scheen de zon uitbundig, de strakke blauwe hemel voorspelde een mooie dag. Het was duidelijk dat ze elkaar recent nog hadden gesproken. Ze gingen verder waar ze waren gebleven. Zachtjes fluisterend, in een kopje koffie roerend werd een en ander uitgewisseld. De burgemeester verscheen in spijkerbroek en polootje, de griffier in zomers jurkje en espadrilles, de raadsleden in vrijetijdstenue. Losjes, het zomerreces was begonnen. Deze bijeenkomst was de seizoenafsluiter.
De fractievoorzitters hadden aan burgemeester en griffier beloofd dat alle raadsleden aanwezig zouden zijn. Erg belangrijk, de gezamenlijkheid en het groepsgevoel, raadsbreed, samen. Er was het nodige gemor over tijdstip, duur en noodzaak. Afspraak is afspraak, zeiden de fractievoorzitters.
Er was hard gewerkt, veel bereikt en waar gewerkt wordt vallen spaanders, zei de burgemeester. We kijken terug en blikken vooruit, voordat we op vakantie gaan. Er werd geel, groen en blauw gestickerd, wat ging goed, wat kon beter, wat willen we gezamenlijk oppakken. De meeste opmerkingen die gingen –een beetje voorspelbaar, maar toch– over gedrag en omgang met elkaar. Hier en daar was nog wat onverwerkt leed waar even bij stil moest worden gestaan. Een paar stokpaardjes werden bereden. Een paar goede suggesties dreigden in het geklets te verdwijnen. Maar al met al was de oogst van de ochtend best behoorlijk, een soort agenda van de raad, dingen die zouden worden opgepakt en waar iedereen het over eens was.
Toch, zei een raadslid, ik blijf moeite houden met dat ‘raadsbreed, raadsbreed’ de hele tijd. Het was op de valreep voor de lunch en iedereen was daar erg aan toe. Ik zeg het toch, ging hij door. Aan raadsbreed plakt de geur van achterkamers. Waar partijen met elkaar spreken en uit-onderhandelen wat iedereen wil en wat daar tegenover mag staan. ‘Raadsbreed’ is vlees noch vis, omdat iedereen zijn dingetje wil toevoegen, waardoor het een kakofonie van inbrengen wordt waar je alle kanten mee op kunt. En waar blijft het debat? Ik kan toch niet aankomen met raadsbrede uitgangspunten of ambities of doelen, een raads-pot nat. Dat is niet transparant en ook niet handig. Ik ben gekozen omdat ik iets vind, toch?
De collega’s keken wat verstoord op en gingen weer zitten. Herkenbaar verhaal aan de ene kant, maar aan de andere kant kort door de bocht. We willen allemaal ons punt maken en ons profileren, was de reactie. Het moet geen eenheidsworst worden, inderdaad, niet alles en altijd raadsbreed. Maar je hoeft je toch niet op alles te onderscheiden en een eigen koers te varen? Hoe spannend is het om je te profileren op bijvoorbeeld werkafspraken of de informatievoorziening vanuit B&W. Je kunt raadsbreed best ‘het proces organiseren’ en ook inhoudelijk alle argumenten voor en tegen gezamenlijk op een rij zetten. En dan uitleggen waar jij het mee eens of oneens bent. Dat kan best, toch? Dat wel, vond iedereen. Hoe handig, het tweede deel van de dag stond in het teken van communicatie en samenwerken en van precies dit soort vragen.
Maar eerst de lunch, zeiden ze, met een breed assortiment brood, beleg en salades, voor elk wat wils.
