Tijdens het reces lijkt alles stil te staan. Raadsleden, collegeleden en ambtenaren genieten van een welverdiende vakantie. Het werk ligt niet helemaal stil, het gaat op een laag pitje door. Aan de randen van het reces is er altijd veel stress. Kan dat niet anders?
Als griffier was een van mijn belangrijkste taken om huilschouder te zijn voor mijn collega die het vergaderschema maakte voor de raad. Een puzzel van jewelste. Met alle niet-vergadervrijdagen, nationale, christelijke en joodse feestdagen en schoolvakanties, bleef er maar weinig ruimte over voor de reguliere vergaderingen. En de informatie-, thema- en ‘praat-met-de-raad’-avonden, werkgroepen, -bezoeken, -bijeenkomsten, trainingen en andere vergaderingen. En maar hopen dat er geen EK, WK, andere belangrijke kwart, halve en echte finales waren. Mijn collega kwam altijd met een oplossing, waar vervolgens weer altijd iemand doorheen fietste.
Deadline voor laatste vergadering
Ieder normaal mens noemt het gewoon ‘vakantie’, maar ben je of werk je rond het bestuur dan heb je plots ‘reces’. Letterlijk ‘periode waarin een raad/college niet vergadert’. Hou je de vakanties van de basis- of de middelbare school aan of beide, of moet je ook rekening houden met lokale afspraken tussen scholen en misschien met vakanties van aangrenzende regio’s waar jouw kroost onderwijs geniet? Een schoolvakantie duurt zes weken, het zomerreces vaak acht.
Uitgeblust
Aan de randen van het reces is de stress het grootst. Want de agenda puilt uit met de dingen die écht voor de zomer klaar moeten zijn. Alsof een la wordt omgekieperd en ook over de plannen onderin nú moet worden besloten. De laatste raadsvergadering vóór het reces gaat door tot midden in de nacht, gevolgd, dat weer wel, door een uitgebreide borrel. Dubbel en dwars verdiend, maar ook noodzakelijk. Alle betrokkenen, raadsleden, collegeleden, ambtenaren zien er bleekjes en uitgeblust uit. Hard gewerkt, erg aan vakantie toe.
Stilstand
In het reces gebeurt vervolgens niets belangrijks, dat is het idee. Is er dus bijvoorbeeld net een beleidsstuk of plan vastgesteld, dan kan de participatie of inspraak niet starten. Doe je dat toch, dan doemen de complottheorieën op. Zie je wel, ‘ze’ doen het omdat mensen dan op vakantie gaan en er niemand reageert. Alsof er één sterveling is die twee maanden totaal afgesloten van de hele wereld lekker vakantie kan vieren. Maar goed, alles wacht op september.
Opstartstress
Het werk gaat op een laag pitje. De afwezigheidsberichten zijn niet bij te houden. Maar mensen komen terug, worstelen zich door de mails en starten dan weer op. Het is een betrekkelijk rustige periode zonder de drukte die om de raad heen hangt. De stress begint weer aan de andere kant van het reces. Want ook al wordt er nog niet vergaderd, er moet wel worden voorbereid, er zijn deadlines en, help, niet iedereen is al terug van vakantie. Stress! En ondanks dat dit alles lang van tevoren bekend is, is het toch een verrassing. Elk jaar weer.
Zou het toch een kwestie zijn van planning? Waar we in principe goed in zijn hier in Nederland? Er wordt weleens gemopperd over andere landen met mooi weer en lange vakanties. Maar kijk eens hoe wij zomaar elk jaar twee maanden stilstaan. En met veel minder mooi weer!
