Tijdens vakanties (altijd Griekenland) veeg en boen ik mij een ongeluk. Vooral als wij logeren in huisjes van oude Griekse vrouwtjes. Ik zorg dat het huisje niet alleen netjes is als wij naar het strand gaan, maar dat bad, keuken en terras schoon glimmen. Als het Griekse vrouwtje mij goedkeurend prijst voor zoveel vlijt en dat met drie kinderen, dan zeg ik natuurlijk: “Ik heb niets gedaan, hoor!” en volgt er een rituele uitwisseling van beleefdheden. Natuurlijk heb ik wat gedaan. Nou en of!
Ik noem het mijn schoonmoedersyndroom, ik denk dat dit gedrag van mij wordt verwacht. Maar is dat eigenlijk zo?
Met de fiets stoppen bij het rode stoplicht midden in de nacht als iedereen doorrijdt. Aan de spa rood als iedereen ontspannen een borrel neemt. Belangstellend naar verhalen luisteren als iedereen allang is afgehaakt. Het zijn symptomen van een soort schoonmoedersyndroom waar veel politici aan lijden. Ze moeten zich voorbeeldig gedragen, vinden ze. In tegenstelling tot mijn schat van een schoonmoeder is de schoonmoeder van deze politici overigens kwaadaardig en vals. Voor haar zijn ze lui, zelfingenomen en onbetrouwbaar zonder ook maar een woord gezegd te hebben of hun mening te hebben verkondigd. Dom zijn ze en oppervlakkig bovendien, kortom nietsnutten. Als ze urenlang vergaderen om doordachte besluiten te nemen, vindt ze dat ze nooit de straat op gaan en niet weten wat er onder de mensen speelt. En als ze de wijken ingaan, is het weer niet goed, want ze komen nooit dus waarom nu opeens wel. Als ze zich concentreren op de hoofdlijnen, dan zijn ze vaag, als ze iets zeggen over de stoeptegel te detaillistisch. Hoe ze ook hun best doen om het gewenste gedrag te tonen, het gaat ze niet lukken hun schoonmoeder tevreden te stellen, denken ze. Het is nooit goed genoeg.
Op enig moment komt er aan mijn vakantie en poetsobsessie een eind. Ik weet inmiddels: ik doe het mijzelf aan!
