Raadsleden uit alle windstreken waren op deze sessie afgekomen. Eerst was er een inleider. Eentje met een inspirerend verhaal, zoals sprekers tegenwoordig altijd worden aangekondigd. Het is niet meer de conclusie achteraf dat de spreker inspirerend was, een snaar had weten te raken, iets teweeg had gebracht. Het is een belofte en een verwachting vooraf, een garantie zelfs dat het verhaal je gaat raken. Alsof de organisator zegt: “Ga maar zitten, relax, je hoeft niets te doen, je mag je laven aan inspiratie. Een soort wellness voor de ziel. Ja, je bent het waard als raadslid!” Inspiratie, afgeleid van het Latijnse woord spiritus, hetgeen ‘geest’ betekent, is een prachtig woord. Het gaat om een goddelijke ingeving, om bezieling, om ‘inblazing’. Het is de reden waardoor je iets doet.
Na de inleider volgden drie presentaties van praktijkvoorbeelden. Zogenaamde best practices, voorbeelden, al dan niet lichtend, ter inspiratie. Hier werd echter benadrukt dat ze ‘slechts’ ter inspiratie waren. Wat in de ene gemeente past, past in de andere gemeente niet. Niet vanzelfsprekend in ieder geval of, beter gezegd, vanzelfsprekend niet. Gemeenten, streken en culturen, ze verschillen enorm. Couleur locale is machtiger dan inspiratie dus, is als het ware hoger in rang. Je kunt er je voordeel mee doen, ervan leren desnoods, je over best practices verwonderen, maar vooral niet overnemen. Blauwdrukken zitten, in tegenstelling tot maatwerk, in het verdomhoekje van lokale diversiteit. Dus ‘slechts’ ter inspiratie. Alsof de organisator zegt: “Ga maar zitten, relax, je hoeft er niets mee, geheel vrijblijvend. Adem in, adem uit. Je kunt alsnog je eigen wiel gaan uitvinden. Geen zorgen!”
De raadsleden gingen in drie groepen uiteen. In de workshops gingen ze aan de slag met vragen gekoppeld aan de best practices. En wat bleek? De best practices waren een onzekere zoektocht met veel beren op de weg. In de betreffende gemeenten was veel gepraat, vergaderd en overlegd om de beste aanpak te kiezen. Een die recht deed aan de specifieke lokale situatie, die uiteraard uniek was. Er waren keuzes gemaakt, want je kunt nu eenmaal niet alle kanten op. Je volgt een bepaalde richting en komt waar je moet zijn. De mensen die verantwoordelijk waren voor de praktijkvoorbeelden vertelden er met veel enthousiasme over, zoals reizigers die na alle ontberingen hun eindbestemming ternauwernood hadden bereikt. Heel inspirerend!
Na de plenaire terugkoppeling, waarin conclusies werden gedeeld, zeiden de raadsleden veel aan deze sessie te hebben gehad. Ze namen de lange weg naar huis en hoe verder ze kwamen hoe meer de inspiratie en de opgedane kennis wegsijpelde. Alsof het potje waar alles in zat lek was en leegliep. Toen ze thuis aankwamen was alles weg. De aanpak was eigenlijk toch niet helemaal van toepassing op hun specifieke en unieke situatie, concludeerden ze achteraf. Het programma van de dag en de hand-outs lagen al diezelfde avond in de papierbak. Wat jammer dat inspiratie zo vluchtig is en niet plakt als kauwgom onder je schoen waar je niet vanaf komt.
