Nog een paar weken. Na ruim negen jaar neem ik straks afscheid van mijn gemeente en valt de deur voor het laatst achter mij in het slot. Geen pasje meer, wachtwoord, telefoon, afgesloten van alles. Het is nu de tijd van het afronden, het overdragen, het onthechten. Ik loop rond met mijn ziel onder de arm, ik wil zo graag blijven meedenken over de toekomst, mijn ervaring en kennis zoals altijd inbrengen, meedoen, bijdragen. Maar mijn besluit om te vertrekken heeft dit toch als consequentie, het is over en uit. Anderen gaan nu over de toekomst.
Mijn mailbox ziet er voorbeeldig opgeruimd uit, mijn archief draag ik over. Veel is het niet. Alles dat relevant leek was het enkel in de context die voor mij betekenis had. De artikelen en boeken die ik bewaarde om er nog een keer iets mee te doen, de mailwisselingen, want je weet het nooit waar het goed voor is, brieven en aantekeningen die kleur gaven aan projecten en trajecten, waarvan nu alleen het eindresultaat bewaard blijft, wie maakt het wat uit hoe wij er kwamen. Bij het afscheid zal worden gezegd dat er veel ervaring en kennis verloren gaat, van zo’n lange tijd dus, maar de dag erna gebeurt gewoon wat moet gebeuren binnen de gemeente. Ik heb het raadsleden vaak horen zeggen na hun vertrek: of je er bent of niet, alles gaat altijd door.
Toen ik zelf hier begon heb ik in mijn kamer drie hoge archiefkasten aangetroffen. Aan de collega’s van het archief vroeg ik om ze op te halen en te bewaren wat moet worden bewaard. Als ik iets nodig zou hebben wist ik ze wel te vinden. Ik heb nooit iets gezocht, nooit iets gemist. Vaak mopperde ik op raadsleden die weinig moeite deden om dossierkennis op te bouwen. Maar zij deden het, zoals ik, op hun eigen manier. En zo gaat het straks na mij ook prima lukken.
Wat je meeneemt zijn niet je wapenfeiten of prestaties, maar de dierbare herinneringen van verbondenheid en betrokkenheid, het gevoel samen met anderen iets bereikt of in elk geval iets geprobeerd te hebben. De sporen die je achterlaat vervagen en verbleken. Er is tegenwoordig veel mobiliteit en weinig geheugen in organisaties. Daardoor herschrijft de toekomst het verleden, legt accenten, kleurt het in met een andere duiding, de toekomst waar je zelf geen onderdeel van uitmaakt.
