Mijn favoriete moties zijn de unanieme. Als de gemeenteraad, met z’n allen dus, iets belangrijk vindt en daarvoor gaat, ja, daar gaat het hart van deze griffier sneller van kloppen. Trots!
Er zijn twee soorten unanieme moties. Je hebt de ‘sympathieke’ motie. Daarin vraagt of vindt de raad iets dat eigenlijk geen kwaad kan, soort van overbodig eigenlijk, maar ach, iemand vond het kennelijk de moeite waard om het onderwerp op de agenda te zetten. Zo nu en dan gun je elkaar wat als politieke partij. En dan gaat het zo: de indiener vertelt waarom iets zo enorm belangrijk is, de rest onderstreept snel hoe ‘sympathiek’ het initiatief is, stemming, akkoord, over tot de orde van de dag.
En je hebt de ‘bloed-zweet-tranen’-motie. Achter de schermen is er echt heel hard voor gewerkt. De tekst is meestal langer dan die van de gemiddelde motie. Met veel constateringen en nog meer overwegingen, die minutieus en uitvoerig zijn beschreven. Elk woord lag, lijkt wel, op een gouden schaaltje. Een ander kenmerk van deze moties zijn de woorden tussen haakjes, dus niet zomaar ‘iets onderzoeken’, maar ‘iets (laten) onderzoeken’. In talloze e-mails ging de tekst over en weer. Iedereen deed er een schepje bovenop. Wij zien graag deze formulering, dit aandachtspunt meer naar boven, het dictum iets compacter. En zo heeft de initiatiefnemer nog een hele klus alleen al aan het versiebeheer. Enig overleg met de wethouder kan geen kwaad. Ondersteuning van de griffie, welkom. Maar wat een triomf als het is gelukt. Aan het begin van de vergadering zie je de opgewonden blik en de blosjes op de wangen van het raadslid dat handtekeningen gaat verzamelen. Een kunstwerk, niets minder dan dat, al dat gekriebel onder de zwaar gepolderde en uitgelijnde tekst.
En dan gaat het zo: niet alleen de indiener, alle fracties doen hun zegje om te benadrukken hoe belangwekkend deze motie is en waarom ze deze mede hebben ingediend. Voor het publiek klinkt het als het herhalen van hetzelfde verhaal. Er is geen debat, men is het met elkaar eens. Na het verhelderen van de overigens duidelijke statements volgt stemming, akkoord en wederom over tot de orde van de dag.
Verschillen zijn spannend, debat dat de principes van de sprekers raakt, strijd om de stem van de twijfelaar, emoties, publiek op de tribune, tot midden in de nacht, pers met zoemende camera’s, twitterfitties. Bespreking van unanieme moties is saai, oersaai. Ik ben er dol op!
