Wij verzinnen van alles om burgers naar het raadhuis te krijgen, om daar naar ze te luisteren en met ze te praten. Spreekrecht in de vergaderingen, debatten, markten en informatiebijeenkomsten, Gast van de Raad, Praat met de Raad, publicaties en live verslaglegging. De beste manier om een raadzaal vol te krijgen, is echter om een besluit te nemen waar burgers op tegen zijn. Bij meer dan negentig procent van de besluiten is er politieke onenigheid, die veelal in eigen kring tijdens schaarsbezochte vergaderingen wordt uitgevochten. Bij twee of drie besluiten per jaar is het huis vol tegenstanders. Medestanders komen nooit, ze vinden het goed.
Laatst protesteerde een afgeladen raadzaal tegen de invoering van nieuw beleid. Vele insprekers hielden gloedvolle betogen met argumenten en onderbouwingen. Na een uur vertrok meer dan de helft van de bezoekers. Ze vertrokken voordat de raad überhaupt aan het woord was geweest! Op mijn vraag waarom, kreeg ik te horen dat ze hun zegje hadden gedaan. Maar waren ze dan niet geïnteresseerd in de mening van de raadsleden? Dat bleek niet het geval. Mopperend dat het een vertoning was, dat ze niet werden gehoord en dat de politiek onbetrouwbaar is verlieten ze stampvoetend de zaal.
Ik ben ervan overtuigd dat door het gesprek met elkaar aan te gaan, elkaar proberen te begrijpen, het nog een keer uit te leggen, het nog een keer af te wegen, de kloof tussen politiek en burgers valt te dichten. Omdat de raad de macht heeft om te beslissen, heeft de raad ook de plicht om het initiatief te nemen voor dat gesprek. De raad heeft uiteindelijk de verantwoordelijkheid om alles afwegende te beslissen. Burgers die mopperen dat ze niet worden gehoord, maar zelf ook niet luisteren, dragen op geen enkele manier bij aan het democratisch proces en kunnen zich er, wat mij betreft, niet op beroepen. De kloof moet wel van beide kanten worden gedicht.
