Meestal slaap ik prima. Toch vond ik het in die periode, heel wat jaren geleden alweer, allemaal erg spannend en kon ik ’s nachts wakker schrikken, omdat ik droomde dat iemand zijn stukken had laten rondslingeren, dat mijn computer was gestolen of dat ik mij versprak en de naam van een kandidaat noemde. Het zijn de krenten in de pap voor griffiers: burgemeestersbenoemingen. Hoe vaak krijg je de kans om dit mee te maken? Het is een intensieve tijd en een bijzondere ervaring die je alleen deelt met de vertrouwenscommissie, alsof je deel uitmaakt van een geheim genootschap.
Maar hoe goed je ook alles organiseert, het kan door iets onbenulligs verkeerd gaan. De gesprekken met kandidaten vonden toen plaats in een hotel. Ik was er weken daarvoor heen gereisd om alles te bespreken en vooral uit te leggen dat kandidaten niet mochten worden gezien en zeker elkaar niet mochten zien. Ik had ruim de tijd genomen en de manager van het hotel had mij met geduld en belangstelling, zei ze, aangehoord. Had ze het begrepen? Ja, het was duidelijk, het zou allemaal goed gaan.
Op de bewuste dag van de interviews was ik uiteraard als eerste op locatie om tot mijn stomme verbazing op het welkomstbord van het hotel pontificaal de naam van mijn gemeente te zien staan onder het woord “welkom!” en “vertrouwenscommissie”! Stel je toch voor dat een of andere twitterende reporter op dat moment naar binnen zou kijken. Daar haal je Binnenlands Bestuur mee of de Telegraaf. En dan moet de hele procedure over. Ik heb maanden met een usb-stick met alle documenten aan een koordje om mijn nek gelopen. Al het papier haalde ik twee keer door de versnipperaar. Maar een lek vanwege goedbedoelde, maar onnozele gastvrijheid van zo’n hotel: dat verzin je toch niet!
