Het stadspark met het gietijzeren hek en de brede paden ligt er prachtig bij in de winterzon. Het is vanaf vroeg druk. Moeders zijn er met jonge kinderen, die uit de kinderwagen klimmen om hun eerste onzekere stappen te zetten. Of moeders, en soms vaders, met iets oudere kinderen met driewielers of fietsjes met zijwielen. Een paar joggers haasten zich, te soepel en te modieus, geheel passend bij het park, naar de andere kant. Twee oudere dames maken, terwijl hun schoothondjes aan elkaars staart snuffelen, een praatje. Een stel, vijftigers waarschijnlijk, niet meer verliefd, maar onmiskenbaar samen, loopt te kletsen, elke zin onderstrepend met een gebaar. Een snelle fietser slalomt langs de wandelaars, remt slippend op de steentjes, versnelt weer. Een oudere man zit op een bankje, steunt met beide handen op zijn wandelstok, sluit zijn ogen en geniet van de zon. Heerlijk, winterzon is bijzonder, een onverwacht cadeautje.
Een zeepbel glinstert in de lucht. Een grote, een kleine en nog een kleinere. Een peuter in een spijkerjasje holt achter de bel aan, die ongrijpbaar uit elkaar spat. En daar is er nog een. Echt een hele grote. Nog groter dan hij. Ook deze laat een natte plek achter op het pad. Nog een kleine daar. Een ander handje reikt, mist. Lachjes, gilletjes, vrolijkheid. Die parelmoeren-paarse-olijfgroene kleuren tegen een wandje van water en zeep, die niet onverwacht, maar toch plots uit elkaar spatten, zorgen voor de vrolijke noot in het park.
Een silhouet, van achteren saai en donker, doet het. Een recht, slank lijf, zwarte broek, grijs shirt, gympies, een slungelige student zal het zijn. Het gemillimeterd grijze haar wijst op een ouder iemand, veertiger of vijftiger misschien. Twee stokken zitten aan elkaar vast met twee touwtjes: een korter en een langer. Die dompelt hij onder in een emmer. Als hij de stokken omhoog steekt ontstaat een lus en uit die lus een zeepbel. Een beetje wind, een briesje slechts en een hele grote zeepbel vliegt in de lucht. Niet te snel bewegen, niet te langzaam, anders mislukt die nog voordat deze er was. En weer, plons, in de emmer. Slanke armen, stokjes, touwtjes, zeepbellen, lachende kinderen in het zonnetje.
Bij het draaien naar de zoveelste bel blijkt dat het een vrouw is. Een fijn gezicht, grote, donkere ogen, of misschien lijkt het zo door de wallen, een smalle kaaklijn, ingevallen wangen, een lange nek. Smalle schouders en heupen, nauwelijks borsten en buik. Als ze de stokjes optilt zie je de spanning in haar schouders en nek. Ze staat hier als vanzelfsprekend met een sopje. Hoe heeft ze die zware emmer hier naartoe gesleept? Waar vandaan? Met welke kracht? Zat het water er al in? En het afwasmiddel om sop te maken, nam ze dat in de emmer mee? De stokjes met de touwtjes? Droeg ze een vest? Had ze een tas, een rugzakje misschien? Ze trippelt een paar passen naar links om een mooie zeepbel te maken, dan loopt ze weer terug, natte plekken blijven achter op het pad. Een druppel spat in haar oog, een traan loopt langs haar wang. Met de rug van haar hand veegt ze die weg. Nog een traan, nog een. Hoeveel verdriet kun je verbergen achter vrolijke zeepbellen?
Plons in de emmer, de stokjes met de touwtjes. Met rooie wangetjes kijken twee peuters naar het water. Daar komen zo die stokjes uit en de enorme zeepbel. Die gaan wij vangen, zie je ze denken. Hun ogen vol verwachting, ja, daar komt ie. Met een mengeling van spanning, durf en blijdschap hollen ze achter de zeepbel. Zij kijkt naar ze. Ach, ja, kinderen, schattig zijn ze. Haar blik blijft hangen. Kinderen, jammer, hé, ze had graag kinderen gehad, maar zo gaan die dingen. Ze loopt terug naar het emmertje. Ze worden steeds zwaarder, die stokjes. Ze is zo moe. De kinderen zijn er weer met zijn tweetjes. Zij kijken naar het water, naar haar. Ongeduldig. Ja, daar komt de zeepbel weer. Wat een grote, wat een mooie! Hij spat, zoals alle zeepbellen, uit elkaar. Zo gaan die dingen.
